NPZW - Netwerk Palliatieve Zorg Waasland

Tranen en een lach

De dood. Eigenlijk best wel een eng begrip. We geven ze vele namen, denk maar aan" “de andere kant, de eeuwige jachtvelden, de pijp aan Maarten geven, het loodje leggen, inslapen, overlijden, het tijdelijke met het eeuwige inwisselen, vertrekken, …”
Maar geen enkel van die uitdrukkingen of benamingen dekt de lading. We kennen allemaal het verdriet, de leegte en de pijn die onvermijdelijk gepaard gaat bij het afgeven van een geliefde. Maar de herinneringen kunnen ook een lach op je gezicht toveren. Kleine gebeurtenissen waar je met veel geluk aan terugdenkt kunnen je dag net iets mooier maken.
Maar veelal heerst er onbegrip. Men zegt wel eens: “Hij is te vroeg gestorven”. Maar ongeacht hoe oud iemand is als hij heengaat, voor de nabestaanden is het altijd te vroeg. De onwetendheid wat er na de dood gebeurt, kan ook moordend zijn. Mijn vriendin Lena schreef volgende tekst na het overlijden van haar tante Ann. Ze vertelt hier prachtig hoe ze de dood ziet na het moeten afgeven van haar dochtertje, Janne. Naar aanleiding van het verlies van haar dochter, maakt ze ook regelmatig oorbelletjes die ze verkoopt via de website van Studio Janne.

Lieve tante Ann

Ik heb nooit geloofd in rijstpap met een gouden lepeltje, of reïncarnatie naar een dier. Een lange steile trap naar het licht of een boottocht over een woeste rivier.

Gewoon weg, niet meer hier.

Echter geen troostende gedachte, toen ik Janne moest afgeven. Ik heb toen mijn kijk op het 'weg zijn' wat herschreven.

Wat dacht je van een speeltuin boven de wolken, waar de zon altijd schijnt. In het mooiste park dat je je kan voorstellen, een dag zonder eind.

Ik zie bloemetjes, heel veel, en een vijver met eendjes erin. Hoor vogeltjes, joelende kinderen en petanqueballen achterin. Ik ruik pas gemaaid gras, hoe lekker is dat. Voel het warme briesje, wanneer ik wandel over het pad.

Daar zie ik Janne spelen, op de schommel en de wip. Ze heeft plezier, ik zie de glimlach op haar lip.

Er is daar zeker nog een plaatsje op een bankje vrij, met de zon op jouw snoet en op de eerste rij. Of een stukje grond om een moestuin te beginnen en een zwemvijver om in te springen.

Maar geef je haar eerst en vooral een hele dikke knuffel en zeg dat ik haar elke dag enorm mis. Dat ik nu nog niet mag komen, maar blij ben dat tante Ann nu bij haar is.

Gewoon weg, maar diep van binnen altijd hier.

Janne Pyl

17/04/2014 - 30/11/2016

NPZW

Ook in ons gezin heeft het noodlot toegeslagen. In de zomer van 2017 kreeg mijn papa de diagnose darmkanker. Stadium 3, dus door de darmwand heen gebroken en met kans op uitzaaiingen. Een tijd van onzekerheid breekt aan. Een onzekerheid waarvan bevestigd wordt dat ze nodig was. Op 28 januari 2020 zal hij overlijden aan de ziekte. Maar in de aanloop naar die vreselijke dag, leer ik iets nieuws kennen. Van zodra de diagnose palliatief valt, wordt onmiddellijk de samenwerking met het NPZW, oftewel Netwerk Palliatieve Zorgen Waasland opgestart. We krijgen bezoek van Bert, een van de verplegers van het netwerk.

Hij windt er geen doekjes rond. Hij en zijn collega’s zullen ons ondersteunen in de aanloop naar het overlijden. Belangrijke vragen worden gesteld. Wil je euthanasie of liever palliatieve sedatie als het nodig zou zijn? Wil je nog opgenomen worden in het ziekenhuis? Wist je dat je recht hebt op financiele steun? Wij starten pijnstillende medicatie op van zodra je dit nodig hebt. We voorzien in een pijnpomp die je kan gebruiken zolang je die nodig hebt. Kostprijs? Nul euro!

Maar meer dan al die nuttige info, biedt hij ons nog iets meer aan. Het Palliatieve Netwerk zorgt ervoor dat, indien gewenst en mogelijk, de patiënt en zijn familie nog een leuke tijd kan beleven. Zo is er de mogelijkheid om een weekje Center Parcs te doen. Of wat dacht je van een handmassage?

Foto’s als laatste herinnering

Een aantal weken na het overlijden ruim ik definitief alles op wat met de vreselijke periode te maken had. En tijdens het opruimen valt mijn oog op de foldertjes die Bert toen mee had gebracht. Mijn hersenen beginnen te kraken en ik bel hem op met de vraag of hij nog eens wil langskomen voor een babbel. Zo gezegd, zo gedaan. Bij ons gesprek stel ik hem voor dat ik als fotograaf graag een meerwaarde wil zijn voor mensen in dezelfde situatie als mezelf. Wat denken jullie ervan als ik palliatieve patiënten zou fotograferen met hun gezin, geliefden of vrienden. Een laatste herinnering, niet aan de ziekte, maar aan de mens. Een mooie reportage waar mensen met een lach en een traan naar terug kunnen kijken. Een fijne aanvulling op het weekje Center Parcs of de massage.
Bert vindt het een goed idee. Hij contacteert zijn leidinggevende die mij prompt uitnodigt voor een gesprek. De fotosessies voor het NPZW zijn geboren.

Foto’s en printwerk

Patiënten die een fotosessie laten doen, krijgen die dan ook gratis aangeboden door het NPZW. Er zit ook een waardebon van €25 inbegrepen om je favoriete foto’s te laten printen. In mijn fotoblog zal ik af en toe een reportage delen. Niet als reclame, maar als eerbetoon aan vechters tegen vreselijke ziektes. Ik hoop dat ik hiermee mensen gelukkig kan maken. Maar ik hoop vooral dat mijn papa trots is, dat hij naar beneden kan kijken en ziet dat zijn zoon zijn steentje bijdraagt om pijn en verdriet draaglijker te maken.

Meer info vind je op de website van het NPZW.

Ter nagedachtenis aan Herman De Flô.
16/04/1946 - 28/01/2020